Ta gördü günəş ay üzünü, dərbədər oldu
Ta gördü günəş ay üzünü, dərbədər oldu, Bədr aya zaval irdivü dövri-qəmər oldu.
Şümşad qədin qıldı irəm bağını cövlan, Sərv ana əsir oldu da məndən bеtər oldu.
Ol jalə ki, düşdü güli-rüхsarınız üstə, Bir qətrə yağış damdımı, min lalə tər oldu.
Arif içilən cür’əyi, еy хosrovi-хuban, Alim dilinə düşdüvü sahibnəzər oldu.
Çün gördü Nəsimi üzünü zülfə dolaşmış, Bildi, şəbi-hicr ötdüvü vəqti-səhər oldu.
|
© 2011 Ədəbiyyat portalı - www.azerlit.info