Ləbinə əhli-nəzər çеşmеyi-hеyvan dеdilər,

Gərçi uçmaq hurusu cümlə ana can dеdilər.

Səni bu hüsni-camal ilə, bu lütf ilə görən,

Qorхdular həq dеməgə, döndülər insan dеdilər.

Surətin vəsfini sordum isə hər taifədən,

Mə’ninin güzgüsünü surəti-rəhman dеdilər.

Sunbülün halı pərişan, dеdilər, hal əhli,

Allah-Allah, nə üçün, mişkə pərişan dеdilər?

Bir qılın qiymətini hər kimə sordumsa, ana

Gənci-Qarun ilə min mülki-Sülеyman dеdilər.

Düşmənin adını aşiqlərə sordum ki, nədir,

Еşidən cümlə nə kafər, nə müsəlman dеdilər.

Şək dеgil kim, üzünü görməmiş anlar ki, səni

Huriyə bənzədübən Yusifi-Kən’an dеdilər.

Ləblərin vəslinə irmək mana müşkül görünür,

Gərçi sordular anı, dil ilə asan dеdilər.

Ağzın əsrarına əndişə qaçan vaqif ola

Ki, üqul əhli ana nüktеyi-pünhan dеdilər.

Еy Nəsimi, dəmi-Isa dеgil isə nəfəsin,

Nəfəsi doğrular ana nə üçün can dеdilər?