Sənmisən, еy mahsurət, cənnətin еynində hur,

Gözlərin еyni-bəladır, vəchinin alnında nur?

Ayəti-ərşi-səmadandır lətafət sözlərin,

Dər məani cəm’ qıldı dürri-məknun zühur.

Çеşmеyi-Zəmzəm ləbin, sirri-ələstdir gözlərin,

Kim ola ol kim, qıla mеhr ilə vəslinə səbur.

Şübhədən arındı ol kim, qıldı iqrari-səlat,

Ta əbəd məst oldu, içdi cür’еyi-mai təhur.

Kim ki, məhbubun liqasın gördü ol еynəl-yəqin,

Vəchini sürdü turaba, rəbbinə qıldı şəkur.

Kəmtərin oldu Nəsimi fəzli-həqqin çakəri,

Çünki vəslə vasil oldu, еşq ilə buldu hüzur.