Ey söz, nola dersəm sənə xurşidi-səmavat,

Səndən alıyor nurü ziyayi həmə zərrat.

Bir nuri-həqiqətsən, edib həq səni nazil

Kim, bəxş edəsən gülşəni-nasutə füyuzat.

Gəh lövhdə məstur, qələmdən gəhi cari,

Gəh ərşdə misbah, gəhi fərşdə mişkat.

Sübhi-əzəlidən üzün etdikdə təcəlli,

Məhv oldu cəhanı bürüyən dudeyi-zülmat.

Olmuş bütün ərbabi-nəzər aşiqi-hüsnün,

Tənviri-üyun eyləyir ərbabi-kəmalat.

Bir mohibeyi-lütfi-xudasən ki, həqiqət,

Insanlar edir zatın ilə fəxrü mühabat.

Sərkəşlərin həp taətə məcbur ediyorsan,

Təsiri-nüfuzunla ərir sanki cəmadat.

Ey bariqeyi-fikr, əya ləmeyi-vicdan!

Ey şəşəeyi-qəlb, əya nuri-xəyalat!

Növi-bəşərə tərbiyəbəxş olduğun üçün –

Gər densə səzadır sənə ümmül-ədəbiyat.

Sənsən füsəhayi-ərəbi eylədin ilzam

Izhar bəlağətlə, əya nuri-hidayat.

Mümtaz elədin növi-bəni-adəmi əlhəq,

Insan sənin ilə edib ehrazi-məqamat.

Vicdanü dili-Sabirə nəşr eylə füyuzin,

Ta kim, bitə könlündə rəyahini-kəmalat.

Ilk dəfə “Füyuzat” jurnalında (18 dekabr 1906, â„– 5) “Ə. Sabir Tahirzadə” imzası ilə çap olunmuşdur.