Şükr lillah ki, afitabi-süxən

Şərqi-mənadən oldu çöhrənüma;

Çıxdı bir gün ki, tələtindən edə

Məşriqü məğrib əhli kəsbi-ziya;

Oldu bir nur sateü lame,

Ola rövşən bu nur ilə dünya.

O ki, dərgahi-həqqə illər ilə

Gecə-gündüz edərdik istida, -

Əhsənülvəch ilə müyəssər olub,

Şükr kim, şamil oldu lütfi-xuda.

İsticabət tapıb dualərimiz,

Şəhri-Tiflisdə olub bərpa

Bir qəzetxanə kim, ifadələri

Hər müəmmayə göstərir məna.

Bir qəzetxanə kim, mətalibinə

Hər məmalikdə müştəri peyda,

“Şərqi-Rus”[1] ilə intixab tapıb,

Ta verə gün kimi cəhanə ziya.

“Şərqi-Rus”un yeganə mümtazi

Bəhri-elmü ədəb Məhəmməd ağa[2],

Mətləbi dilrüba, qəribülfəhm,

Sözləri ruhbəxşü zövqəfza.

Kəlimatı müfidü müstəhsən,

Hərəkatı həmişə sidqü səfa.

Biz gərəkdir təyəmmünən bu günün

Mislini ildə eyd edək icra.

Var ümidim ki, əxtəri-iqbal

Övci-məqsuddə tuta məna;

Ola bidar talei-məsud,

Aça minbəd dideyi-şəhla;

Ola kəsbi-ülumə səyi-bəliğ,

Qıla təhsili-elm sübhü məsa.

Indi bir əsrdir ki, elm gərək!

Dolub alati-elmdən dünya.

Hansı bir elmdir ki, təhsili

Bizə üsrü hərəc olub, aya?

Mehriban padşahi-adilimiz

Edə həq səltənətdə kami-rəva;

Hər məmalikdə, hər vilayətdə

Qayəti-rəhmü lütfdən həqqa;

Döşəyib kəsbi-elmə bəsti-bəsit

Uşqolalar açıb, qoyub molla

Ki, bizimtək dəni rəiyyətlər,

Hərə bir elmdə olaq dana.

Ah kim, xabi-qəflət ilə bizim

Ömri-pürmayəmiz keçibdi fəna.

Dolub elm ilə sahəti-aləm,

Bizə yox bəhrə elmdən əals.

Rəmz həl-yəstəvi müdəlləldir,

Bir deyil şəxsi-kurlən bina.

Kəsbi-elmə səbəb fərahəmdir,

Sabirə, bir zəman qyıl, yatma!

Qıl, dualər ki, “Şərqi-Rus”muzun

Təl`ətindən ola cəhan beyza.

Ilk dəfə “Şərqi-Rus” qəzetində (27 iyun 1903, â„– 37) “Ələkbər Tahirov” imzası ilə çap olunmuşdur.