|
AVROPADA MƏMDƏLİNİN EŞQBAZLIĞI
Məmdəli Rəhm et mənə, can madmazel! Könlüm olub qan, madmazel! Birbaş Ədesdən gəlmişəm Ardınca, canan madmazel! Gör hali-biaramımı, Dil bisükundur, gəl mənə! Eşqim füzundur, gəl mənə!
Madmazel Rədd ol, a zalim Məmdəli! Şahi-məzalim Məmdəli! Artıq həyasız görməyə Yoxdur məcalim, Məmdəli! Get, get ki, zülmündən vətən Dəryayi-xundur, gəlmənəm! Boynun yoğundur, gəlmənəm!
Məmdəli Mən öz yerimdə şah idim, Şahi-fələkxərgah idim, Şənim, cəlalım var idi, Axır nə zilüllah idim; İranda çox yerdə yenə Şənim məsundur, gəl mənə! Eşqim füzundur, gəl mənə!
Madmazel Sən bir dəni mərdudsən, Hər şəndən mətrudsən, Bir müstəbid Şəddadsən[1], Bir müstəqil Nəmrudsən[2], Min dəfə onlardan dəxi Zülmün füzundur, gəlmənəm! Boynun yoğundur, gəlmənəm!
Məmdəli Zənn etmə, İran sərbəsər Olmuş mənimlə kinəvər; Əlyövm İranda yenə Var nökərim min-min nəfər; Onlar bütün gürgi-əcəl, Millət qoyundur, gəl mənə! Eşqim füzundur, gəl mənə!
Madmazel Doğru bu, lakin əhli-kar Az olsa da İranda var; Məncə, bu xain niyyətin Etməz isabət zinhar; Çünki sənin halın cünun, Şəxsin zəbundur, gəlmənəm! Bəxtin nigundur, gəlmənəm! Fikrin də dundur, gəlmənəm! Karın oyundur, gəlmənəm! Söz müxtəsər, bir dəfə qan: Boynun qoğundur, gəlmənəm!..
İlk dəfə “Molla Nəsrəddin” jurnalında (25 yanvar 1911, â„– 4) imzasız çap olunmuşdur.
Məhəmmədəli şah taxtdan salındıqdan sonra Odessada yaşayırdı. Bir aktrisaya vurulmuş, ondan rədd cavabı almış, lakin dalınca Avropaya qədər getmişdi. Satira o münasibətlə yazılmışdır. [1] Şəddad – Yəmənin qədim hökmdarlarındandır.
[2] Nəmrud – Qədim Babil şəhərini tikdirmiş bir hökmdardır. Təxminən 4600 il bundan əvvəl yaşamış, imansızlığı, İbrahim Xəlil peyğəmbəri oda atıb yandırmaq istəməsi ilə məşhurdur.
|