İFTARDAN BİR GÖFTAR, YA MƏCMƏDƏN BİR LÖQMƏ
Atmış niqabi-hüsnin məcmuəyi-təvangər, Məcmuədə düzülmüş eyzən xuruş sərasər, Həsrətkeşani-mətbəx, gürgani-bətipərvər, Cari boğaza şərbət, sari-məzaqə şəkkər, Əksi-buxari-dolma, zilli-əmmameyi-sər, Dəryayi-iştəhayə olmaqda behcətavər, Hüzzar içində əsla yox bir fəqirü müztər, Iftar vəqtidir ha, ey vaizi-süxənvər!
İş başbilənsiz olmaz! Sərsüfrə sənsiz olmaz!
Vəqti-ğəza ki, nəfsin cuş etdiyi zəmandır, Bilcümlə ruzədarə həngami-əkli-nandır, Ənva`i-nazü nemət sərsüfrədə əyandır, Lakin o löqmələr həp əyanəşayəgandır, Hər su nəzər edərsən: bəydir, əmirü xandır, Fəqr əhlinə bu halət taqətgüdazi-candır, Iftar ləzzətəfza suri-səfanişandır, Ey müstəhəq, darıxma, könlün əgərçi qandır! Miskin həzənsiz olmaz! Qəm, qüssə sənsiz olmaz!
Etdikcə mən təmaşa, gördükcə işbu kari – Acizdə inkisari, saildə iztirari, Miskində intizari, tacirdə ehtikari, Əşkim olur gözümdən xuni-ciyərlə cari, Heyhat, olurmu çeşmim haiz bu iqtidari Ta yanmadıqca könlüm, ey könlümün mədari?! Əş`ari-atəşin-dəm yaxdıqca qəlbi-zari, Təqlid edir təbiət mürğani-növbəhari. Şair süxənsiz olmaz! Şer isə sənsiz olmaz!
Ey əhli-fəqrü faqə, ver şairə səlalın, Dəmdir ki, şair olsun dildadeyi-kəlalın, Dəmdir ki, şeri-nəğzim şərh etsin ərzi-halın, Şayani-rəhm olunsun hər kəscə infialın, Surətnümalıq etsin ayineyi-visalın, Gözlərdə cilvələnsin insan kimi cəmalın, Heyhat! Sümmə heyhat! Xam olmasın xəyalın! Bihimmət əğniyadən olmaz rəva sualın, Tök ruyi-zərdin üzrə daim sirişki-alın... Sail mihənsiz olmaz! Möhnət də sənsiz olmaz!
İlk dəfə “Molla Nəsrəddin” jurnalında (11 noyabr 1907, â„– 42) imzasız çap olunmuşdur.
Jurnalda sərlövhədən sonra belə bir qeyd vardır: “Nəzirə ustadi-möhtərəm Əkrəm bəyə...”. Bu satira Rəcaizadə Mahmud Əkrəm bəyin 1907-ci ildə “Füyuzat” jurnalının 7 oktyabr tarixli 29-cu nömrəsində çap olunmuş “Bəhardan bir yapraq, yaxud zümzümədən bir nəğmə” adlı şerinə nəzirədir.
|